Warszawikia

CZYTAJ WIĘCEJ

Warszawikia
Advertisement

Znany bardziej jako Adam Biedroń-Kalinowski

Płk poż. Adam Biedroń-Kalinowski syn Antoniego, urodził się 13 sierpnia 1898 r. w Krakowie zmarł w listopadzie 1970 r w Łodzi. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich, był oficerem rezerwy Wojska Polskiego jako porucznik piechoty. W 1922 r. podjął służbę w Ochotniczej Straży Pożarnej w Radomsku, jako zastępca naczelnika. Od lipca 1924 r do końca maja 1933 r jest inspektorem pożarnictwa w Związku Straży Pożarnych województwa krakowskiego. Przy Zarządzie Głównym Związku powołano komisję techniczną, która podjęła trud stałego podwyższania sprawności bojowej straży i ujednolicania sprzętu bojowego. Straże pożarne były bowiem wyposażone w sprzęt różnej produkcji, często stary i wyeksploatowany. Związek podjął działania zmierzające do jego normalizacji. Rozpoczęła się mozolna praca nad kształtowaniem nowego oblicza polskiego pożarnictwa. Związek wykonał ogromną pracę. Przez kilkanaście lat swej działalności stworzył podstawy równomiernego rozwoju. Wielu działaczy pożarnictwa wpisało się na trwałe w jego historię, między innymi: Bolesław Chomicz, inż. Józef Tuliszkowski, Stanisław Pągowski a także Adam Biedroń-Kalinowski i inni. W dniach 3-6.07. 1928 r- w Pradze odbył się zjazd słowiańskich straży pożarnych. Województwo krakowskie reprezentowała kilkuosobowa delegacja, na czele której stali Wiceprezes Związku Straży Pożarnych Jan Kuc i inspektor pożarnictwa Adam Biedroń Kalinowski.

Następnie do listopada 1937 r kierownikiem Wydziału Inspekcyjno Wyszkoleniowego Związku Straży Pożarnych RP w Warszawie.
W latach 1937–39 był komendantem Ochotniczej Straży Pożarnej w Łodzi. W okresie międzywojennym odbył liczne praktyki w europejskich strażach pożarnych m. in. w Austrii (Zawodowa Straż Pożarna w Wiedniu). 6 września 1939 r. otrzymał rozkaz wyjazdu do Warszawy wraz z częścią załogi Łódzkiej Ochotniczej Straży Pożarnej, pełniącej służbę w pogotowiach zawodowych tej straży. Po włączeniu łódzkich strażaków do Warszawskiej Straży Ogniowej wyjechał służbowo do Łucka (woj. wołyńskie). Po rozpoczęciu 17 września inwazji sowieckiej udał się do Białegostoku, gdzie rozpoczął służbę w tamtejszej komendzie straży czyli Sowieckiej Komendzie Wojewódzkiej Straży Pożarnej. Od grudnia 1939 r pełni funkcję instruktora rejonowego straży pożarnych w Brzesku (woj krakowskie). W czerwcu 1940 r Kierownik Techniczny Pożarnictwa, płk. poż. Jerzy Ligocki, wyznacza go na stanowisko komendanta nowo tworzonej Centralnej Szkoły Pożarniczej w Warszawie, którą organizuje i kieruje do początku 1941 r. W latach 1941–44 był komendantem WSO, pełniąc jednocześnie funkcję instruktora pożarniczego na m. st. Warszawę (czerwiec 1940 – 31 marca 1944 r)
W latach 1945 - 1950 .jest jako ppłk. poż. zatrudniony na stanowisku komendanta Zawodowej Straży Pożarnej w Łodzi, równocześnie jest inspektorem Grodzkiego Okręgu Wojewódzkiego Związku Straży Pożarnych RP w Łodzi. a w latach 1949–50 kierował Centralnym Ośrodkiem Wyszkolenia Pożarniczego nr 2 w Łodzi, by powrócić na krótko do obowiązków komendanta łódzkiej komendy Straży Pożarnych. W latach 1950–54 pracował w Komendzie Głównej SP na stanowisku oficerskim oraz jako doradca komendanta głównego i członek sztabu KGSP. Prowadził też wykłady z taktyki pożarniczej w szkole pożarniczej na Żoliborzu. Z powodu nieuzasadnionych zarzutów politycznych i zawodowych został zwolniony z pracy w KGSP.
Do 1957 r. pracował jako referent ds. przeciwpożarowych w Wytwórni Filmów Fabularnych w Łodzi. W 1957 r. ponownie podjął pracę w KGSP na stanowisku szefa Wydziału Szkolenia Zawodowego, które piastował do 10 października 1960 roku. W międzyczasie przez krotki okres pełnił obowiązki komendanta Szkoły Podoficerów Pożarnictwa w Poznaniu (8.06 – 7.12. 1961 r) Potem do końca grudnia 1966 r tj do czasu przejścia na emeryturę, pracuje na stanowisku starszego oficera w KGSP. Odchodzi na emeryturę w stopniu kapitana sztabu (pułkownika pożarnictwa)

Advertisement