|
| nr w rej. |
| 454/3 |
Domek Mauretański
.jpg){kind=link}
Domek Mauretański na początku XX wieku
Domek Mauretański (dawniej Glorieta Flamandzka) - jeden z dwóch, obok Gołębnika zachowanych zabudowań XIX w. założenia romantycznego w obecnym Parku Morskie Oko, przy ulicy Puławskiej 55.
Historia[]
Domek Mauretański, znany pierwotnie jako Glorieta Flamandzka, został wzniesiony przed 1780 rokiem jako element rezydencji ogrodowej księżnej Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej. Obiekt znajdował się na terenie dóbr mokotowskich, które były stopniowo rozbudowywane w latach 1771–1785. Pierwszym projektantem założenia był Efraim Szreger, a od 1773 roku prace kontynuował Szymon Bogumił Zug, autor projektu Gloriety Flamandzkiej.
Budynek, pełniący funkcję widokową, zlokalizowano przy północnym wjeździe prowadzącym do letniego pałacyku, zamykając osiową perspektywę widokową posiadłości. Jego odpowiednikiem na południu był Domek Gotycki. Glorietę wzniesiono w stylu sklasycyzowanego baroku flamandzkiego, z prostokątnym korpusem i wyższą, okrągłą wieżą. Od północnej strony przylegała do niej brama oraz pomieszczenie dla odźwiernego.
W latach 1824–1825, na polecenie nowej właścicielki majątku, Anny z Tyszkiewiczów Potockiej-Wąsowiczowej, Glorieta została przebudowana w stylu romantycznym przez Henryka Marconiego. Prace objęły wprowadzenie neogotyckich łuków oraz orientalnych detali architektonicznych. W tym czasie budowla zyskała nazwę Domek Mauretański. Do obiektu dobudowano również niższą przybudówkę od strony południowej.
W 1845 roku dużą część posiadłości nabył Franciszek Szuster, warszawski litograf, który dokonał zmian w układzie majątku. W latach 1890–1944 Domek Mauretański, znajdujący się wówczas poza terenem Parku Morskie Oko, był wykorzystywany jako warsztat powroźniczy.
W czasie powstania warszawskiego w 1944 roku budynek uległ znacznym zniszczeniom. Restaurację obiektu przeprowadzono w latach 1960–1963, przywracając mu romantyczny charakter nadany przez Marconiego.