Gmach Giełdy i Banku Polskiego
Gmach Giełdy i Banku Polskiego – zabytkowy budynek, znajdujący się na rogu Placu Bankowego 1 i ul. Elektoralnej. Powstał w latach 1825–1828 jako siedziba Banku Polskiego i Giełdy. Obecnie mieści się w nim Muzeum Kolekcji im. Jana Pawła II.
|
| nr w rej. |
| 467 |
Historia[]
Budynek tuż po wybudowaniu
Gmach w 1938
Budynek zaprojektował włoski architekt Antonio Corazzi, który współpracował z Jakubem Gayem. Powstał w latach 1825–1828 w stylu klasycystycznym. Pierwotnie mieścił biura banku, kasy oraz salę giełdową pod centralną kopułą. Lokalizacja przy Placu Bankowym i zbiegu ulic Rymarskiej, Elektoralnej i Senatorskiej była kluczowa dla funkcji administracyjnych i finansowych. W latach 1828-1830 został dobudowany pawilon ul. Elektoralnej, a w 1876 roku zamurowano część arkad, tworząc dodatkowe pomieszczenia biurowe. Budynek przeszedł restaurację w latach 1919-1921 pod kierunkiem Mariana Lalewicza.
Podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku gmach został uszkodzony w wyniku bombardowań. Odbudowę przeprowadzono w latach 1950–1954 pod kierunkiem Piotra Biegańskiego. W trakcie prac zrezygnowano z bogatego wystroju wnętrz, a sklepienie rotundy zostało podwyższone. Przywrócono także krużganki w parterze. W 1965 roku budynek wpisano do rejestru zabytków. W latach 1950–1989 mieściło się w nim Muzeum Historii Polskiego Ruchu Rewolucyjnego. W 1990 roku budynek stał się siedzibą Muzeum Kolekcji im. Jana Pawła II.