Kpt. szef dr. Izydor Mikołaj Prokopp, syn Mikołaja urodził się 18 lutego 1894 r. w Białymstoku, zmarł 1 czerwca 1961 r po długiej chorobie w sanatorium otwockim. Żądny wiedzy po skończeniu szkoły podstawowej, zarabiał na życie w fabryce „Trilling i Syn” Świadectwo dojrzałości uzyskuje jako ekstern. Po ukończeniu szkoły miejskiej, w latach 1911–1914 uczył się w wileńskiej szkole wojskowej. Uczestniczył w I wojnie światowej, w wyniku której trafił do niewoli niemieckiej. W 1918 r. rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie 1918–1929, jako ppor. WP, dowódca kompanii piechoty. W 1922 r będąc oficerem WP w randze kapitana, kończy kurs pożarniczy i podejmuje pracę instruktora wojskowych straży pożarnych i w 1926 r został komendantem Wojskowej Straży Pożarnej w Brześciu n/ Bugiem. W jednej z bitew został ciężko ranny. Po odzyskaniu niepodległości do roku 1926 pełnił w wojsku różne obowiązki służbowe. W czasie zamachu w maju 1926 r opowiada się po stronie ówczesnego prezydenta Stanisława Wojciechowskiego, po przewrocie majowym został zdemobilizowany, a 1 czerwca tegoż roku został komendantem Warszawskiej Straży Ogniowej, gdzie dał się poznać jako rzutki i energiczny organizator. W 1927 r. z okazji III Ogólnopolskiego Zjazdu Straży Ogniowych w Poznaniu, reprezentacja WSO pod jego dowództwem zajęła pierwsze miejsce wśród kilkunastu startujących straży z całego kraju. Funkcję tę piastował do 31 grudnia 1934 r. Był on inicjatorem dalszej motoryzacji straży. Zakupiono więc w 1928 r. cztery nowoczesne autopompy firmy Mercedes-Benz. Te samochody pożarnicze o wydajności pomp 2000 litrów wody na minutę przygotowano w Niemczech, według wskazówek i życzeń zespołu technicznego, pracującego pod kierownictwem Prokoppa. Samochody miały dodatkowe wyposażenie, jak drobiny, bosaki, aparaty tlenowe, węże ssawne i tłoczące. Były szybkie, zwrotne i wytrzymałe. W ramach doposażenia straży rok później wymieniono na nowsze stare wozy rekwizytowe. Zakup kolejnej autopompy Mercedesa sprawił, że wszystkie oddziały warszawskiej straży dysponowały jednakową siłą bojową. W następnych latach doprowadził do unowocześnienia taboru samochodowego i zakupienia dużej liczby specjalistycznego sprzętu gaśniczego i w ten sposób WSO uzyskała dużą siłę bojową. Jako komendant dużą troskę przykładał do poprawy warunków służby i dbał o wyszkolenie strażaków.
„We wdzięcznej pamięci strażaków stołecznych Komendant I.M. Prokopp zapisał się skutecznymi staraniami o uzyskanie nowoczesnego sprzętu i dbałością o kulturalne, higieniczne warunki pracy w koszarach, które do tej pory były zaniedbane”
Liczne obowiązki służbowe nie przeszkodziły mu uzyskać tytuł doktora filozofii na Uniwersytecie Warszawskim. W 1934 r. opublikował pracę doktorską pt. „Historia bezpieczeństwa ogniowego w Królestwie Polskim w latach 1831–1855”.( Warszawa 1934). W tym samym roku zakończył pracę na stanowisku komendanta, obejmując pełnienie obowiązków stołecznego inspektora Związku Straży Pożarnych RP. W 1937 r był Przedstawicielem Zarządu Stołecznego (Inspektorem Okręgu) na komendzie obozów żeńskiej straży pożarnej w Mogielnicy. W okresie od stycznia do września 1939 r. w stopniu kapitana był jedynym komendantem Centralnego Ośrodka Wyszkolenia Pożarniczego w Warszawie.
Zmobilizowany, uczestniczył w kampanii wrześniowej i wraz ze swoją jednostką przeszedł na Węgry, gdzie został internowany. Do kraju powrócił w lipcu 1945 r. Podjął pracę w Ministerstwie Administracji Publicznej w inspektoracie pożarnictwa jako zastępca generała poż. E. Doeringa W latach 1947–1949 był kierownikiem samodzielnego referatu pożarnictwa w Ministerstwie Ziem Odzyskanych. Ostatnim miejscem jego pracy były Zakłady Graficzne „Dom Słowa Polskiego”. Razem z Kwirynem Mańkowskim zebrał i opracował „Ogólna organizacja pożarnictwa. Przepisy przeciwpożarowe” t. I (Warszawa, 1948), „Przepisy przeciwpożarowe: Organizacja ochrony przeciwpożarowej, Zapobieganie pożarom” t II (Warszawa, 1949). Napisał także szereg innych cennych pozycji zamieszczanych m.in. w „Przeglądzie Pożarniczym”
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Srebrnym Medalem Republiki Francuskiej.