Karol Ernest Henryk Wedel (ur. 7 stycznia 1813 r. w Ihlenfeld, zm. 17 czerwca 1902 r. w Warszawie) – cukiernik, założyciel znanej firmy cukierniczej.
Karol Wedel był synem Joachima i Krystyny Wedlów. W 1850 roku poślubił Karolinę z Wisnowskich, córkę fabrykanta sukna. Praktykę cukierniczą odbywał w Londynie, Paryżu i Berlinie, oprócz warsztatu zdobył on specjalizację - wyrób czekolady. Do Warszawy Karol Wedel został ściągnięty w 1845 roku przez właściciela cukierni Karola Grohnerta. Przez sześć lat byli wspólnikami.
Ponieważ w tamtym czasie nie było jeszcze w Polsce ani jednej fabryki czekolady, Karol Wedel postanowił w 1851 roku odłączyć się od swojego wspólnika i założyć własny interes. Prawdziwym właścicielem firmy został Robert Wisnowski, szwagier cukiernika, który 5 listopada 1851 roku przejął majątek cukierni (prawdopodobnie w celu zabezpieczenia kapitału). Na drugi dzień Wisnowski wydzierżawił Wedlowi cukiernię, która później została odkupiona.
Zakład mieścił się na rogu Miodowej i Kapitulnej w dawnym pałacu Chodkiewiczów. Od początku cukiernia oferowała szeroki asortyment wyrobów, m.in. karmelki, figurki cukrowe, ciasta, a przede wszystkim czekoladę twardą i do picia. Początkowo Karol Wedel pracował z żoną i dwoma pracownikami, w 1853 roku sprowadził dodatkowych z Wiednia i Berlina. W 1855 r. stara maszyna została zamieniona na francuską maszynę parowo-walcową. W zakładzie funkcjonował również pierwszy w Warszawie piec parowy. Karol Wedel regularnie reklamował swoje wyroby w Kurierze Warszawskim.
Szeroka oferta, wiele nowości, a także stosunkowo niska cena były motorem szybkiego rozwoju zakładu. Przekładało się to na dochody - wkrótce właściciel wybudował przy ulicy Wielkiej czteropiętrową kamienicę, a po jej sprzedaży, w 1869 roku kupił budynek przy ulicy Szpitalnej.
Karol Wedel zawsze uważał się za Niemca. W 1841 roku urodził mu się syn, Emil, który w 1872 roku przejął rodzinny interes. Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim przy ul. Młynarskiej.