Kościół św. Klary
Kościół widoczny na obrazie Canaletta
z XVI/XVII wieku, znajdujący się w Warszawie w miejscu, gdzie obecnie przebiega wylot Trasy W-Z.
Historia[]
Zgromadzenie Bernardynek rozpoczęło działalność w Warszawie w 1522 roku. Znaczący rozwój nastąpił jednak dopiero w XVII wieku, kiedy to król Zygmunt III Waza przekazał zakonowi dwa tysiące dukatów w złocie na budowę kościoła. Dodatkowe wsparcie w wysokości 10 000 złotych polskich udzielił Stanisław Warszycki, podskarbi koronny i wojewoda podlaski. Dzięki tym funduszom w 1609 roku przystąpiono do budowy kościoła według projektu Mikołaja Duchnowskiego, starszego budowniczego królewskiego. Budowę ukończono i świątynię poświęcono w 1617 roku. Kościół pod wezwaniem św. Klary wzniesiono w stylu gotycko-renesansowym, a w 1634 roku zakończono budowę sąsiadujących z nim budynków klasztornych.
W kościele znajdowały się nagrobki Zygmunta Kazanowskiego, podkomorzego koronnego (później przeniesione do katedry św. Jana), oraz Stanisława Warszyckiego i jego żony Zofii z Górskich herbu Nałęcz. O nagrobku Warszyckich zachowały się jedynie inskrypcje. Zespół klasztorny wyróżniał się wysoką dzwonnicą, ogrodami na skarpie warszawskiej oraz otaczającym go murem. W klasztorze oprócz zakonnic schronienie znajdowały także osoby świeckie, często chroniące się przed karą lub publicznym osądem.
Rozbiórka kościoła w 1843 roku na obrazie Wincentego Kasprzyckiego
Zgromadzenie Bernardynek posiadało również drewniany klasztor na Pradze, który niemal całkowicie zlikwidowano po Rzezi Pragi w 1794 roku.
W 1818 roku władze carskie postanowiły zlikwidować warszawski klasztor Bernardynek, a w 1819 roku zakonnice przeniesiono do Przasnysza. Kościół zamknięto, a budynki klasztorne zamieniono na magazyny wojskowe. Wkrótce później, w listopadzie tego samego roku, dawne budynki klasztorne przekształcono w konserwatorium muzyczne, a kościół zaadaptowano na salę koncertową, tworząc Szkołę Główną Muzyki. Rektorem konserwatorium był Józef Elsner, a wśród uczniów znalazł się m.in. Fryderyk Chopin.
Po 1831 roku świątynię oraz budynki klasztorne przeznaczono na koszary wojskowe, a w 1843 roku przystąpiono do jego rozbiórki. Rozbiórkę zakończono w 1844 roku, tworząc teren pod budowę ulicy Nowy Zjazd. Początkowo ulica prowadziła wiaduktem Pancera w kierunku Wisły i ul. Dobrej, a od 1864 roku do mostu Kierbedzia.