Lech Aleksander Kaczyński (ur. 18 czerwca 1949 w Warszawie, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) - polski polityk, dr hab. nauk prawnych, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Gdańskiego i uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, w latach 2002-2005 prezydent Warszawy, w latach 2005-2010 prezydent Polski.
Żonaty z Marią Kaczyńską, z domu Mackiewicz, miał córkę Martę (ur. 1980). Matka Jadwiga pochodziła z rodu Jasiewiczów herbu Rawicz, który, według niej, należał do "spolonizowanej szlachty litewskiej".
Wykształcenie[]
Lech Kaczyński uczęszczał do dwóch liceów w Warszawie, najpierw do liceum im. Lelewela, wówczas na ul. Siemiradzkiego 2, a następnie do liceum im. Lotnictwa Polskiego na Lindego 20. Ukończył je w 1967 roku. Studiował na Wydziale Administracji i Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, ukończył je w 1971, po czym podjął pracę naukową w katedrze prawa Uniwersytetu Gdańskiego. W 1980 roku zdobył tytuł doktora, a w 1990 tytuł doktora habilitowanego.
Kariera polityczna[]
Już podczas studiów zaangażował się w podziemie niepodległościowe, w 1968 brał udział w strajku studentów Uniwersytetu Warszawskiego, a po przenosinach do Gdańska, w 1976 roku, zbierał pieniądze dla represjonowanych w Radomiu i Ursusie. Prowadził szkolenia z zakresu prawa pracy dla robotników. W 1978 roku zaczął działać w Wolnych Związkach Zawodowych. W sierpniu 1980 był doradcą Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. W stanie wojennym internowany w Strzebielinku. W drugiej połowie lat 80. był bliskim współpracownikiem Lecha Wałęsy, lidera "Solidarności" i późniejszego prezydenta Polski. 16 września 1988 brał udział w rozmowach "Solidarności" z przedstawicielami władz w Magdalence pod Warszawą. Od grudnia 1988 był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Brał udział w obradach Okrągłego Stołu. W latach 90. XX wieku został najpierw senatorem (1989-1991), a potem posłem (1991-1993). W kancelarii prezydenta Wałęsy był ministrem stanu do spraw bezpieczeństwa. Od lutego 1992 do czerwca 1995 pełnił funkcję Prezesa Najwyższej Izby Kontroli. W latach 2000-2001 był Ministrem Sprawiedliwości. W 2001 roku założył partię Prawo i Sprawiedliwość.
Prezydent Warszawy[]
W 2002 roku został wybrany na prezydenta Warszawy, pokonując w II turze Marka Balickiego, zdobywając 70,5% głosów. 18 listopada 2002 został zaprzysiężony na to stanowisko, a mandat przed radą miasta złożył 22 grudnia 2005 roku, po wygraniu wyborów prezydenckich.
Za plusy rządów Lecha Kaczyńskiego uznano spadek przestępczości (zanotowano spadek liczby przestępstw, zwiększono też dofinansowania dla straży miejskiej) oraz otwarcie w 60. rocznicę wybuchu powstania warszawskiego Muzeum Powstania Warszawskiego. Władze Warszawy chwalono także za otwarcie Wydziałów Obsługi Mieszkańców. Sam Lech Kaczyński za swój sukces uznał rozbicie tzw. układu warszawskiego, do którego mieli należeć politycy Unii Wolności oraz Sojuszu Lewicy Demokratycznej rządzący w Warszawie. Jednym z jego członków miał być wcześniejszy prezydent Warszawy Paweł Piskorski, a jednym z ustawionych przetargów ten na budowę Tunelu Wisłostrady. Jednakże po wyrzuceniu z klubu Platformy Obywatelskiej w radzie miasta Warszawy osób kojarzonych z "układem warszawskim" i założeniu przez nich Samorządowego Klubu Radnych Miasta Warszawy, klub ten stał się nieformalnym koalicjantem PiS w radzie (bez jego poparcia nie byłoby możliwe np. zatwierdzanie absolutorium dla prezydenta).
Z drugiej strony skrytykowano jego odmowy dla organizatorów Parad Równości w 2004 i 2005 roku, przez co później sprawdzano, czy te odmowy są zgodne z konstytucją. Początkowo tłumaczył odmowę obroną publicznej moralności, później zaś brakami formalnymi oraz tym, iż tego samego dnia w Warszawie odbywa się uroczyste odsłonięcie pomnika Stefana Roweckiego "Grota". Później wydał zgodę na Paradę Normalności organizowaną przez związaną wówczas z Ligą Polskich Rodzin Młodzież Wszechpolską. 18 stycznia 2006 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że przepis prawa o ruchu drogowym, na który prezydent stolicy powołał się, zabraniając demonstracji, jest niezgodny z Konstytucją w takim zakresie, w jakim narusza on wolność do zgromadzeń (Dz. U. z 2006 r. Nr 17, poz. 141). 5 grudnia 2006 Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu rozpoczął proces w sprawie zakazu Parady Równości, a jego wyrok, ogłoszony 3 maja 2007 uznał, że decyzja władz miasta była sprzeczna z punktami 11, 13 i 14 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Poza tym krytykowano go także za zastój w inwestycjach i brak uchwalania odpowiednich planów m.in. dla Mostu Północnego, Pałacu Saskiego czy zabudowy placu Defilad.
15 kwietnia 2010 roku Rada Miasta przyznała Lechowi Kaczyńskiemu pośmiertnie honorowe obywatelstwo Warszawy, natomiast 8 kwietnia 2011 roku na budynku Muzeum Powstania Warszawskiego odsłonięta została poświęcona mu tablica pamiątkowa. Kolejna tablica pamiątkowa została odsłonięta 14 maja 2015 roku na budynku przy ul. Suzina 3, w którym mieszkał w dzieciństwie.
Prezydent Polski[]
W wyborach w 2005 roku Lech Kaczyński został wybrany na Prezydenta Polski. Tym sam zmuszony został do rezygnacji z urzędu prezydenta Warszawy, co uczynił 22 grudnia 2005, w przeddzień jego zaprzysiężenia na głowę państwa.
Zginął w katastrofie samolotu rządowego w Smoleńsku 10 kwietnia 2010 roku. Trumna z jego ciałem przyleciała na Okęcie 11 kwietnia około 15 i po odebraniu honorów przejechała konduktem ulicami Żwirki i Wigury, Krzyckiego, Raszyńską, Alejami Jerozolimskimi, Marszałkowską, Senatorską i Krakowskim Przedmieściem do Pałacu Prezydenckiego. Jego trumna została wystawiona na widok publiczny w Sali Kolumnowej Pałacu Prezydenckiego 13 kwietnia. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 17 kwietnia 2010 roku na placu Piłsudskiego, po czym trumna z jego ciałem została przewieziona do Krakowa, gdzie została pochowana w katedrze na Wawelu.