Linia kolejowa nr 2 (dawniej linia kolei warszawsko-terespolskiej, później warszawsko-brzeskiej) – trasa kolejowa łącząca stację Warszawa Zachodnia z Terespolem. Na terenie Warszawy linia ma ok. 21 km, jest dwutorowa i całkowicie zelektryfikowana.
Na stacji Warszawa Wschodnia linia łączy się z liniami kolejowymi nr 7 (do Lublina) i nr 9 (do Trójmiasta), na stacji Warszawa Zachodnia – z liniami kolejowymi nr 1 (wiedenką), nr 3 (poznańską), nr 8 (radomską) i linią obwodową. W Rembertowie od linii odchodzi łącznica z linią wołomińską.
Historia[]
Inicjatywa budowy trzeciej w zaborze rosyjskim linii kolejowej (po linii kolei warszawsko-wiedeńskiej i linii kolei warszawsko-petersburskiej) wyszła w drugiej połowie lat 60. XIX wieku od bankiera i przedsiębiorcy Leopolda Kronenberga. W celu budowy linii zawiązane zostało Towarzystwo Drogi Żelaznej Warszawsko-Terespolskiej. Linia została zbudowana w latach 1866–67 i oddana do użytku 27 września 1866 r. wraz z Dworcem Terespolskim (obecnie nieistniejący z wyjątkiem małego fragmentu budynku, w jego pobliżu stoi dworzec Warszawa Wschodnia) i łącznicą z linią warszawsko-petersburską. Tory linii miały szeroki rozstaw (stosowany w Rosji). W styczniu 1871 r. linia została przedłużona do Brześcia, w późniejszych latach uzyskała połączenia z innymi liniami kolejowymi, m.in. z rosyjskimi liniami kolejowymi do Kijowa i Moskwy, za pośrednictwem linii obwodowej z wiedenką oraz z linią kolei nadwiślańskiej (obecnie linie kolejowe nr 7 i nr 9). W 1891 r. kolej została wykupiona przez rząd carski i połączona z koleją nadwiślańską. W 1916 r. Niemcy przekuli linię na normalny rozstaw szyn.
Po odzyskaniu niepodległości linia została przejęta przez państwo i włączona w Warszawski Węzeł Kolejowy.
15 grudnia 1937 r. oddano zelektryfikowany odcinek Warszawa Wschodnia – Mińsk Mazowiecki. Był to ostatni odcinek zelektryfikowany w ramach projektu elektryfikacji Warszawskiego Węzła Kolejowego. Przy okazji elektryfikacji zbudowano lub zmodernizowano przystanki, wyposażając je m.in. w charakterystyczne wiaty i poczekalnie.
Po wybuchu drugiej wojny światowej normalny ruch na linii udawało się utrzymać przez 3 dni. W wyniku niemieckich bombardowań infrastruktura została zniszczona w stopniu uniemożliwiającym dalsze jej naprawianie. W trakcie działań wojennych i bezpośrednio po poddaniu Warszawy unieruchomiony tabor i infrastruktura zostały dodatkowo zniszczone przez szabrowników, kradnących m.in. przewody elektryczne i skórzaną tapicerkę z przedziałów 2 klasy jednostek elektrycznych.
Sieć trakcyjną odtwarzano etapami. Szczególną trudnością było to, że przewody trakcyjne z tego odcinka wykorzystywano do odtwarzania sieci trakcyjnej na pozostałych odcinkach. Ruch elektryczny na odcinku Warszawa – Miłosna udało się uruchomić na jesieni 1940 r, a na odcinku Miłosna – Mińsk dopiero 15 listopada 1941 r.
Ruch na linii został ponownie wstrzymany w związku z ofensywą armii sowieckiej i podporządkowanej jej armii LWP. Po odbudowie ruch elektryczny do Miłosnej wznowiono 3 lutego 1948 r., a do Mińska – 14 marca tego samego roku.
W latach 1998–2000 odcinek Warszawa Rembertów – Mińsk Mazowiecki został dostosowany do prędkości 160 km/h dla pociągów pasażerskich i 120 km/h dla pociągów towarowych.
Połączenia[]
Linią kursują pociągi Kolei Mazowieckich linii R2 m.in. do Mińska Mazowieckiego i Siedlec, SKM linii S2 do Sulejówka Miłosnej (ostatni przystanek w pierwszej strefie taryfowej to Warszawa Wola Grzybowska) oraz pociągi dalekobieżne. Na odcinku do przystanku Sulejówek Miłosna linia jest objęta ofertą wspólny bilet ZTM-KM-WKD.
Plany na przyszłość[]
Pozostały fragment linii (odcinek Mińsk Mazowiecki – granica państwa) ma zostać zmodernizowany i dostosowany do prędkości 160 km/h dla pociągów pasażerskich i 120 km/h dla pociągów towarowych.