Linia kolejowa nr 7 – trasa kolejowa łącząca stację Warszawa Wschodnia z Dorohuskiem i dalej granicą polsko-ukraińską. Na terenie Warszawy linia ma około 16 km, jest dwutorowa i całkowicie zelektryfikowana.
Na Dworcu Wschodnim linia łączy się z linią średnicową.
Na warszawskim odcinku linii zlokalizowane są następujące stacje i przystanki kolejowe: Warszawa Wschodnia, Warszawa Olszynka Grochowska, Warszawa Gocławek, Warszawa Wawer, Warszawa Międzylesie, Warszawa Radość, Warszawa Miedzeszyn i Warszawa Falenica.
Gęsto zabudowane dzielnice i osiedla wzdłuż linii, między Wawrem a Otwockiem, nazywa się linią otwocką.
Połączenia[]
Linią kursują pociągi SKM – linia S1 do Otwocka. Ostatni przystanek w pierwszej strefie taryfowej to Warszawa Falenica.
Linią kursują również pociągi Kolei Mazowieckich – linia R7 do Dęblina. Linia objęta jest ofertą wspólny bilet ZTM-KM-WKD na odcinku do Śródborowa.
Linią kurują pociągi dalekobieżne do Lublina, Dorohuska, Kijowa (Ukraina), Krakowa i Zakopanego (2 ostatnie przez łącznicę Dęblin–Radom).
Historia[]
Protoplastą dzisiejszej linii kolejowej nr 7 jest jedna z pierwszych linii kolejowych w Królestwie Polskim – Kolej Nadwiślańska, otwarta 17 sierpnia 1877. Kolej Nadwiślańska była szerokotorowa i łączyła Kowel z Mławą (ówczesna granica między zaborem rosyjskim i pruskim), gdzie łączyła się z normalnotorową, pruską linią do Gdańska. Linia miała znaczenie gospodarcze oraz militarne – łączyła Wołyń (gdzie zlokalizowane były ważne rosyjskie bazy wojskowe) z twierdzami w Dęblinie, Warszawie i Modlinie, umożliwiając szybki przerzut wojsk i zaopatrzenia. Początkowo głównym warszawskim dworcem był obiekt na Nowej Pradze, w 1880 wybudowano nowy dworzec w pobliżu Cytadeli na linii obwodowej, któremu na początku XX wieku nadano nazwę Dworzec Kowelski (zniszczony przez Rosjan podczas ich odwrotu z Warszawy w 1915).
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 przekuto linię na normalny rozstaw torów i włączając ją w Warszawski Węzeł Kolejowy. Zniszczony Dworzec Kowelski odbudowano, zmieniając jego nazwę na Dworzec Gdański.
14 sierpnia 1936 oddano zelektryfikowany odcinek Warszawa Wschodnia – Otwock. Był to pierwszy zelektryfikowany odcinek Warszawskiego Węzła Kolejowego. Przy okazji elektryfikacji zbudowano lub zmodernizowano przystanki, wyposażając je m.in. w charakterystyczne wiaty i poczekalnie.
Po wybuchu drugiej wojny światowej normalny ruch na linii udawało się utrzymać przez 3 dni. W wyniku niemieckich bombardowań infrastruktura została zniszczona w stopniu uniemożliwiającym dalsze jej naprawianie. W trakcie działań wojennych i bezpośrednio po poddaniu Warszawy unieruchomiony tabor i infrastruktura zostały dodatkowo zniszczone przez szabrowników, kradnących m.in. przewody elektryczne i skórzaną tapicerkę z przedziałów 2 klasy jednostek elektrycznych.
Elektryfikację odcinka Warszawa Wschodnia – Otwock odtworzono 15 kwietnia 1940.
Wybuch powstania warszawskiego ponownie doprowadził do wstrzymania ruchu na linii. Ofensywa wojsk sowieckich doprowadziła do ponownego zniszczenia sieci trakcyjnej, którą odtworzono już 14 lipca 1946.
Plany na przyszłość[]
Na lata 2017–2020 planowana jest modernizacja linii, w ramach której m.in. podniesiona zostanie prędkość maksymalna do 160 km/h, co skróci czas podróży między Warszawą a Lublinem o 45 minut do 1,5 godziny (wiąże się to m.in. z likwidacją wszystkich przejazdów na poziomie torów). Linia zostanie wyposażona w system ETCS poziomu 2, zostanie dobudowany drugi tor na odcinku Otwock – Pilawa.