Polonia Warszawa – warszawski klub sportowy, istniejący od 1911 roku, którego główna siedziba znajduje się na Nowym Mieście, przy ul. Konwiktorskiej 6.
W Polonii Warszawa sport można uprawiać w siedmiu sekcjach: piłkarskiej, koszykarskiej, szachowej oraz motorowodniackiej, lekkoatletycznej, pływackiej i bokserskiej.
Wieloletnią maskotką klubową była jaguarzyca Beata.
Sekcja piłkarska[]
Klub Polonia Warszawa został założony jesienią 1911 roku z połączenia kilku warszawskich szkół sportowych z pomysłu Wacława Denhoffa-Czarnockiego, który był także pomysłodawcą nazwy kojarzącej się w czasie zaborów z Polską.
W czasach kiedy na ulicach Warszawy rządziła cyrylica był to czyn śmiały, zważając na to, iż słowo Polska było zakazane przez carskie władze. Założyciel Polonii był członkiem niepodległościowych organizacji i wszystko co robił w działalności społecznej miało służyć walce z zaborcą. Choć początkowo sportowcy Polonii grali w koszulach w biało-czarne pasy, to od wiosny 1912 roku nosili już tylko czarne koszulki.
Kolor koszulek nie jest przypadkowy, bowiem biało-czerwona tarcza na sercu to symbol narodowy, zaś dominująca czerń to symbol żałoby po utraconej niepodległości. Wersja ta jest najbardziej prawdopodobna z szeregu innych traktujących o genezie barw.
Pierwszy mecz Polonia zagrała z lokalnym rywalem – Koroną. Spotkanie odbyło się 19 listopada 1911 i zakończyło wynikiem 4:3 dla Korony. Dopiero dwa lata później, w lutym 1913 roku Czarne Koszule, już w tradycyjnych strojach, zrewanżowały się Koronie zwyciężając 4:0.
W czasie I wojny światowej, 29 kwietnia 1917, odbyły się pierwsze "tradycyjne" derby stolicy - mecz między Polonią a Legią, w meczu padł wynik 1:1. W pierwszych międzywojennych rozgrywkach o Mistrzostwo Polski w 1921 Polonia zdobyła wicemistrzostwo, wynik ten powtórzyła w 1926 roku. W okresie międzywojennym była ulubionym klubem Warszawiaków.
Po wojnie, w 1946 roku, grając w zrujnowanej Warszawie, Czarne Koszule zdobyły pierwszy tytuł mistrzowski. Mecz finałowy Polonia grała na stadionie Wojska Polskiego przy Łazienkowskiej pokonując 3:2 AKS Chorzów. Stadion przy Konwiktorskiej, położony niedaleko żydowskiego getta, był zrujnowany działaniami wojennymi.
W 1952 roku Polonia zdobyła drugie trofeum – Puchar Polski, w finałowym meczu pokonując Legię Warszawa na Łazienkowskiej 1:0. Był to ostatni sukces Czarnych Koszul w tamtych czasach. Wkrótce Polonia spadła do drugiej ligi. Często powtarzaną przyczyną była niechęć komunistycznych władz do Polonii, która kojarzyła się z przedwojenną Warszawą. Pierwsza połowa lat 50. to czarny okres stalinizmu, kiedy to ówczesne władze chciały usunąć wszystko co miało związek z dawną Polską.
Każdemu klubowi dano resortowego "sponsora" - Polonii przypadła kolej, która, w przeciwieństwie do górników, wojska i milicji, do bogatych nie należała. Dodatkowo w spadku drużyny pomogła nieudolność działaczy. Mimo to jeszcze kilkanaście lat po spadku na Polonię przychodziły tysiące ludzi. Później stopniowo sympatię Warszawy przejmowała Legia, która, dzięki wsparciu wojska, mogła się pochwalić znacznymi sukcesami.
Już w nowej Polsce, w sezonie 1992/93 Polonia Warszawa ponownie awansowała do I ligi piłkarskiej, ale na bardzo krótko, gdyż już po roku spadła z powrotem do drugiej ligi. Tam też jednak nie pobyła długo, bo w sezonie 1995/96 Polonia wraz z Wisłą Kraków, awansowała do I ligi.
Na Konwiktorskiej pojawił się Janusz Romanowski, który właśnie wycofał się ze sponsorowania Legii. W 1998 roku zdobyła wicemistrzostwo Polski, zaś w 1999 dotarła do półfinału Pucharu Intertoto.
Największe sukcesy Polonia odniosła pod sam koniec XX wieku, wygrywając, choć nie była faworytem, zarówno rundę jesienną, jak i cały sezon 1999/2000, zdobywając tym samym drugie Mistrzostwo Polski w piłce nożnej. Znacznie przyczynili się do tego dwaj znamienici trenerzy: Jerzy Engel i Dariusz Wdowczyk. Co najbardziej radowało Polonię, mistrzostwo zapewnili sobie gromiąc Legię na Łazienkowskiej 3:0.
W tym samym roku Polonia przywiozła jeszcze jedno trofeum z Łazienkowskiej - Puchar Ligi po wygranym z Legią meczu w stosunku bramkowym 2:1. Nie udało się jej jednak zakwalifikować do Ligi Mistrzów. Po sezonie 2001/02 drużyna zaczęła słabnąć, dwa razy utrzymali się w I lidze, jednak za trzecim razem, w sezonie 2005/06, spadli na zaplecze ekstraklasy.
Po kilku latach nieudanej gry Polonia "wywalczyła" awans w sezonie 2007/2008 - po jego zakończeniu zajmowała 7. pozycję w II lidze, ale dzięki wykupieniu od prezesa Groclinu-Dyskobolii Grodzisk Wielkopolski licencji na grę w ekstraklasie oraz całego jej zespołu awansowała do ekstraklasy.
W 2012 roku dotychczasowy właściciel, Józef Wojciechowski, sprzedał klub nowemu właścicielowi, który początkowo miał zamiar przenieść klub do Katowic, jednakże w wyniku protestów ostatecznie zadecydował o pozostawieniu klubu w stolicy. Nowy właściciel doprowadził jednak klub do długów, przez co w 2013 roku został on zdegradowany z Ekstraklasy do IV ligi.
Obecnie (sezon 2019/2020) rozgrywa swoje mecze w III lidze.
Sukcesy sekcji piłkarskiej[]
Do największych sukcesów sekcji piłkarskiej należą: dwukrotne Mistrzostwo Polski (1946, 2000), trzykrotne Wicemistrzostwo Polski (1921, 1926, 1999), dwukrotnie zdobyty Puchar Polski (1952, 2001) oraz Puchar Ligi (2000).
Zobacz też[]
Sekcja koszykarska[]
Męska drużyna koszykarska Polonii Warszawa gra aktualnie w I lidze (Dominet Bank Ekstraliga), a trenerem klubu jest Wojciech Kamiński. Drużyna rozgrywa swoje mecze na Hali na Kole przy Kiwerskiej 28/4, czasem wynajmuje także halę Torwar albo halę AWF-u. Choć Polonia posiada własną halę w kompleksie sportowym przy Konwiktorskiej, to nie spełnia ona wymogów ekstraklasy koszykarzy.
Do 2000 roku istniała także sekcja żeńska koszykówki, lecz została ona zlikwidowana.
Do największych sukcesów koszykarzy należą jedno Mistrzostwo Polski (1959), dziesięć tytułów Wicemistrza Polski (1929, 1931, 1932, 1934, 1936, 1939, 1954, 1957, 1960, 1976) oraz raz zdobyty Puchar Polski (1970).
Zobacz też[]
- Polonia 2011 Warszawa
- Polonia Warszawa Rada Puchaczy