| Powstanie Warszawskie dzień po dniu | ||||||
| ||||||
| lipiec | ||||||
| sierpień | ||||||
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | |||
| wrzesień | ||||||
| 1 | 2 | 3 | ||||
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
| październik | ||||||
| 1 | ||||||
| 2 | po upadku | |||||
14 września 1944 roku Armia Czerwona wraz z jednostkami 1. Armii Wojska Polskiego całkowicie zajmuje Pragę, wypierając stamtąd wojska niemieckie. Wobec tego ppłk Jan Mazurkiewicz "Radosław", dowódca obrony Czerniakowa, decyduje o skupieniu się wszystkich jednostek na utrzymaniu przyczółka nad Wisłą. Późnym wieczorem z Czerniakowa przedostaje się na Saską Kępę trójka ludzi pod dowództwem pchor. Stanisława Komornickiego "Nałęcza" i podejmuje kontakt z dowódcą 9. pułku piechoty 1. dywizji im. Tadeusza Kościuszki. Polskie Radio w Lublinie przekazuje odezwę PKWN dla walczącej Warszawy. Gabinet Naczelnego Wodza w Londynie zawiadamia o awansowaniu płk. Antoniego Chruściela "Montera" do stopnia generała brygady, awansowani zostają też płk Tadeusz Pełczyński "Grzegorz" i płk Albin Skroczyński "Łaszcz".
Czerniaków jest niezmiennie głównym celem natarć niemieckich. Wobec tej sytuacji oraz wkroczeniu Rosjan na Pragę ppłk Jan Mazurkiewicz "Radosław", dowódca obrony Czerniakowa, podejmuje decyzje o skupieniu się na obronie przyczółka nadwiślańskiego i i nakazuje koncentrację powstańczych oddziałów na obszarze ograniczonym Wisłą, ul. Okrąg, ul. Czerniakowską oraz ul. Zagórną. Na południu bronionego obszaru udaje się zatrzymać niemieckie natarcie w rejonie ulicy Mącznej. Na opanowanym terenie Niemcy spędzają cywilów do portu Czerniakowskiego i mordują. Wobec trudności aprowizacyjnych oraz amunicyjnych rozpatrywana jest możliwość ewakuacji niektórych rannych kanałami na Mokotów.
W Śródmieściu powstańcy wykorzystują sytuację i zajmują ruiny kamienicy Stoerla i lokalu "Crystal" na rogu Brackiej i Alej Jerozolimskich, spychając Niemców w stronę Nowego Światu. Trwają także zacięte walki w rejonie szpitala św. Łazarza na Książęcej, te idą jednak po myśli Niemców, którzy wypierają dodatkowo powstańców z domów nr 7 oraz nr 9. Jak poprzedniego dnia nocą powstańcy przyjmują sowiecki zrzut broni i żywności, tego dnia nie tylko nad Śródmieściem, ale i nad Mokotowem.
Na Żoliborzu Niemcy przystępują do ataku i silnie nacierają na Marymont – tu także chcą maksymalnie odeprzeć powstańców od Wisły. Powstańcy muszą opuścić ulicę Gdańską i wycofać się na linię ulic Drużbackiej-Potocka. Na opanowanych terenach Niemcy dopuszczają się bestialskich mordów, m.in. w budynku oczyszczalni ścieków przy ul. Kolektorskiej. Jednocześnie atak na dzielnicę prowadzony jest od strony Słowackiego, i w wyniku tego natarcia powstańcy tracą rozległy obszar zachodniego Żoliborza wzdłuż Stołecznej aż po ulicę Krasińskiego.
Na Mokotowie na sile przybierają niemieckie ataki, w szczególności na redutę "Alkazar" (nr 55) na rogu Odyńca i alei Niepodległości. Mimo dużych trudności i strat własnych powstańcy odpierają ataki i utrzymują pozycję. Jak co dzień życie utrudniają liczne naloty bombowe. Walki toczą się jednak bez zmian w posiadaniu.
