| Powstanie Warszawskie dzień po dniu | ||||||
| ||||||
| lipiec | ||||||
| sierpień | ||||||
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | |||
| wrzesień | ||||||
| 1 | 2 | 3 | ||||
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
| październik | ||||||
| 1 | ||||||
| 2 | po upadku | |||||
27 września 1944 roku sytuacja pogarsza się, Mokotów kapituluje. Polscy oraz niemieccy parlamentariusze spotykają się dwukrotnie w Alejach Jerozolimskich, w rejonie placu Starynkiewicza.
Od godziny 8:00 rano trwa niemieckie natarcie na Mokotów. Niedobitki oddziałów Armii Krajowej bronią się jeszcze w rejonie ulic Bałuckiego, Wiktorskiej i Belgijskiej. Sytuacja jest bardzo trudna, polska strona wysyła do niemieckiej parlamentariuszy w celu ustanowienia warunków ewakuacji ludności cywilnej, rannych oraz kapitulacji dzielnicy. Cały czas trwa ewakuacja powstańców kanałami, jedna z grup gubi się jednak i omyłkowo wychodzi na ulicy Dworkowej, gdzie zostaje zatrzymana przez Niemców. Po krótkiej chwili około 140 powstańców zostaje wymordowanych. Dzielnica poddaje się około południa. Do niewoli trafia około tysiąc powstańców.
W Śródmieściu gen. Antoni Chruściel "Monter" nakazuje ppłk. Józefowi Rokickiemu "Karolowi" powrót kanałami na Mokotów, co ten próbuje uczynić późnym wieczorem. Przejście okazuje się jednak niemożliwe. W ciągu dnia w dzielnicy trwają walki w rejonie Alej Ujazdowskich i Książęcej, gdzie odparto kilkukrotne napady nieprzyjaciela. Odrzucono także niemieckie ataki w rejonie Łuckiej i Pańskiej.
Na Żoliborzu ppłk Mieczysław Niedzielski "Żywiciel" otrzymuje poprzez parlamentariuszy niemieckie pismo z propozycją kapitulacji dzielnicy. W odpowiedzi przekazuje, że nie jest uprawniony do tego typu rozmów, i jednocześnie przesyła protokół oględzin miejsca zbrodni, do jakiego doszło w kamienicy przy Gdańskiej 4.
