Stanisław Kulon (ur. 26 sierpnia 1930 roku w Sobiesku, dziś na Ukrainie) – polski rzeźbiarz, profesor zwyczajny Akademii Sztuk Pięknych.
Rodzina Stanisław Kulona pochodziła z Kresów Wschodnich, z powiatu podhajeckiego w województwie tarnopolskim. Podczas sowieckiej okupacji została deportowana wraz z młodym Stanisławem aż na Ural. Rodzina po wojnie wróciła do Polski, w latach Stanisław Kulon 1948–1952 uczęszczał do Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem, gdzie zdał maturę. Następnie przeniósł się do Warszawy i rozpoczął studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych, jego nauczycielami byli m.in. prof. Ludwika Nitschowa oraz prof. Marian Wnuk. Jeszcze jako student uczestniczył w wystawie "Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi", jaka odbyła się w 1955 roku w Arsenale. W 1958 roku uzyskał dyplom, po czym związał się z Akademią Sztuk Pięknych, do 1966 roku był asystentem Ludwiki Nitschowej. W latach 1971–1978 i 1985–1987 sprawował funkcję prodziekana Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych, w 1988 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1995 roku profesorem zwyczajnym. W 2000 roku przeszedł na emeryturę.
Uprawia rzeźbę monumentalną, ceramiczną i ceramikę, chętnie rzeźbi w drewnie. Współpracował z grupą "Rekonesans". Stworzył wiele rzeźb i pomników, odbyło się wiele wystaw jego prac, m.in. w Orońsku (1992), Nowym Sączu (1994) i Bydgoszczy (1998), jest także autorem kilku warszawskich pomników: Marii Konopnickiej (1966) oraz Chwała Saperom (1975). Spośród pomników spoza Warszawy należy wymienić pomnik Bohaterów Starachowic oraz Pomnik Poległych w Bieżuniu.
Stanisław Kulon wydał również swoje wspomnienia z lat 1939–1958 w książce: Z ziemi polskiej do Polski. Wspomnienia 1939–1958.