Szkoła Główna Handlowa
Szkoła Główna Handlowa – uczelnia ekonomiczna na Mokotowie w al. Niepodległości 162, przy stacji metra M1 Pole Mokotowskie.
Historia[]
Po zawieszeniu działalności Szkoły Handlowej Leopolda Kronenberga (istniała w latach 1875–1900). Polacy z zaboru rosyjskiego oczekiwali momentu osłabienia zaborcy. Nadzieja przyszła wraz z przegraną Rosji w wojnie rosyjsko-japońskiej oraz rewolucją 1905 roku, która przyniosła Królestwu Polskiemu szereg wolności.
13 października 1906 przy ul. Smolnej 9 odbyła się uroczysta inauguracja roku akademickiego na Prywatnych Kursach Handlowych Męskich Augusta Zielińskiego zorganizowanych przez grupę wychowanków Szkoły Handlowej Leopolda Kronenberga. Naukę rozpoczęło wtedy 40 słuchaczy. Po śmierci założyciela nazwę szkoły zmieniono na Wyższe Kursy Handlowe im. Augusta Zielińskiego. Do I wojny światowej mury szkoły opuściło 689 absolwentów.
W 1916 r. zmieniono nazwę na Wyższą Szkołę Handlową. Na pierwszym posiedzeniu Senatu na rektora wybrano Bolesława Miklaszewskiego. W 1918 r. do WSH przyjęto pierwsze studentki
Pierwszy własny budynek powstał przy ul. Kredytowej 9. Ponieważ jednak szybko stał się on zbyt mały dla rozwijającej się uczelni, opracowanie koncepcji nowej siedziby zlecono Janowi Witkiewiczowi Koszczycowi. W 1924 r. zakupiono działkę na Mokotowie przy skrzyżowaniu ul. Rakowieckiej i al. Niepodległości. We wrześniu 1925 pierwszych studentów przyjął Pawilon Zakładów Doświadczalnych wzniesiony przy ul. Rakowieckiej 24 (obecnie budynek „A”). W styczniu 1931 przy ul. Rakowieckiej 22 oddano do użytkowania budynek uczelnianej biblioteki.
Od 1933 r. uczelnia zaczęła używać nazwy Szkoła Główna Handlowa, co było nawiązaniem do pomysłu Stanisława Staszica z 1821 r. W roku akademickim 1936/1937 kształciło się w niej ok. 1500 studentów
Do 1939 r. uczelnia przyznała ponad 1700 dyplomów ukończenia studiów i ponad 500 dyplomów magistra.
Po kapitulacji Warszawy we wrześniu 1939 okupacyjne władze niemieckie początkowo wyraziły zgodę na wznowienie działalności przez uczelnię, jednak szybko ją cofnęły. W listopadzie 1939 budynek przy ul. Rakowieckiej 24 zajęło wojsko niemieckie, a w czerwcu 1940 znajdujący się obok budynek mieszkalny SGH przejęło SS. W tym samym roku uzyskano koncesję na prowadzenie jednorocznej szkoły handlowej, od 1941 działającej pod nazwą Miejskiej Szkoły Handlowej. Prowadzono w niej konspiracyjne zajęcia ze wszystkich lat studiów.
Wiosną 1945 r. SGH jako jedna z pierwszych warszawskich uczelni wznowiła działalność dydaktyczną. Z powodu spalenia przez Niemców budynku przy ul. Rakowieckiej 24 zajęcia dla 150 studentów odbywały się w ocalałym budynku biblioteki. W lipcu uruchomiono oddział w Łodzi, przekształcony w Wyższą Szkołę Ekonomiczną, a następnie w Wydział Ekonomiczny Uniwersytetu Łódzkiego.
W 1949 r. uczelnia została upaństwowiona, a jej nazwę zmieniono ma Szkołę Główną Planowania i Statystyki.
SGPiS miała początkowo cztery wydziały: Ekonomiki Rolnictwa, Ekonomiki Przemysłu, Ekonomiki Handlu Wewnętrznego oraz Finansów. Później wydziały Rolnictwa i Przemysłu połączono w Wydział Ekonomiki Produkcji. Ze Szkoły Głównej Służby Zagranicznej przeniesiono do SGPiS Wydział Handlu Zagranicznego oraz powołano nowy Wydział Ekonomiczno-Społeczny. Utworzony jako odrębny Wydział Statystyki połączono z Wydziałem Finansów jako Wydział Finansów i Statystyki.
W latach 1951–1955 wzniesiono gmach główny SGPiS według projektu Jana Witkiewicza Koszczyca z 1924 zmodyfikowanego przez Stefana Putowskiego. Styl architektoniczny wszystkich trzech budynków składających się na główny kampus uczelni (gmach główny, budynek „A” i budynek Biblioteki) określany jest jako art déco, umiarkowany modernizm lub połączenie klasycyzmu i narodowego historyzmu z funkcjonalizmem. W latach 50. zbudowano także trzy domy studenckie:
- żeński przy al. Niepodległości 147/149 dla ok. 870 osób (obecnie DS „Sabinki”)
- żeński przy ul. Madalińskiego 31/33 dla ok. 220 osób (obecnie DS „Grosik”)
- męski przy ul. Madalińskiego 6/8 dla ok. 340 osób (późniejszy DS „Hermes”)
Pozostali studenci-mężczyźni (ok. 400 osób) byli kwaterowani na osiedlu „Przyjaźń” na Jelonkach.
W kwietniu 2005 z udziałem premiera Marka Belki wmurowano kamień węgielny, a w grudniu 2006 u zbiegu ulic Madalińskiego i alei Niepodległości został oddany do użytku nowy budynek naukowo-dydaktyczny „C”. W 2008 r. gmach główny, budynek „A”, budynek Biblioteki oraz należące do uczelni trzy domy mieszkalne przy ul. Rakowieckiej zostały wpisane do rejestru zabytków. W 2016 z powodu złego stanu technicznego zburzono budynek „F”, wzniesiony na przełomie lat 70. i 80 XX wieku przy al. Niepodległości 164.
W 2020 r., w związku z pandemią COVID-19, po raz pierwszy w historii rektora SGH wybrano w głosowaniu zdalnym
SGH obecnie[]
Obecnie na uczelni kształci się ponad 15 000 studentów, w tym 7200 na studiach stacjonarnych. Oprócz tego na uczelni kształci ponad 4200 osób w ramach studiów podyplomowych oraz ponad 1150 słuchaczy na studiach doktoranckich.
W 2017 SGH zatrudniała 1208 pracowników, w tym ok. 720 nauczycieli akademickich.