Ulica Bitwy Warszawskiej 1920 roku – szeroka arteria na Ochocie, łącząca ul. Grójecką z rondem Zesłańców Syberyjskich. Przedłużenie ul. Banacha na północny zachód i al. Prymasa Tysiąclecia na południowy wschód.
Charakterystyka[]
Rozpoczyna się od skrzyżowania z ul. Grójecką jako przedłużenie ul. Banacha na północny zachód. Następnie krzyżuje się z ulicami Białobrzeską, Orzeszkowej, Szczęśliwicką i Szujskiego, aby zakończyć bieg skrzyżowaniem z Alejami Jerozolimskimi na rondzie Zesłańców Syberyjskich. Przedłużeniem ul. Bitwy Warszawskiej 1920 roku na północ jest al. Prymasa Tysiąclecia.
Na całej długości ul. Bitwy Warszawskiej 1920 roku, po południowej stronie, przebiega ścieżka rowerowa. Po północnej stronie wytyczono ciąg pieszo-rowerowy bez przejazdów przez skrzyżowania z Białobrzeską i Szczęśliwicką. Przejazd rowerowy przez ul. Bitwy Warszawskiej 1920 r. wymalowano tylko przy rondzie Zesłańców Syberyjskich. Ulicą, na całej jej długości, kursują autobusy – zlokalizowano tu przystanki Bitwy Warszawskiej 1920, Szczęśliwicka i Rondo Zesłańców Syberyjskich. W przyszłości ma tędy także przebiegać linia tramwajowa od ul. Kasprzaka do Banacha i dalej do Wilanowa (por. Tramwaj do Wilanowa).
Otoczenie[]
Ważniejsze obiekty przy ul. Bitwy Warszawskiej 1920 roku:
- nr 3 – Dyrekcja Generalna Lasów Państwowych
- nr 7 – Polski Związek Piłki Nożnej
- nr 11 – Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego
- nr 15/17 – camping nr 123
- nr 16 – Hotel Ibis Warszawa Reduta
- Osiedle Szosa Krakowska
Nazwa[]
Nazwa ulicy, nadana 8 sierpnia 1990 r.[1], upamiętnia bitwę warszawską, potocznie zwaną cudem nad Wisłą, stoczoną na przedpolach Warszawy w 1920 roku między Wojskiem Polskim a Armią Czerwoną. Był to punkt zwrotny wojny polsko-bolszewickiej, który zadecydował o zachowaniu niepodległości przez Polskę. Nazwa została nadana w ramach akcji dekomunizacji patronów ulic przeprowadzanej w latach 90. – od 25 marca 1959 r.[2] aż do 1990 roku ul. Bitwy Warszawskiej nosiła imię Wery-Kostrzewy (pseudonim Marii Koszustkiej), działaczki socjalistycznej i komunistycznej, dziennikarki. Jeszcze wcześniej, przez krótki okres tuż po powstaniu, ulica nosiła nazwę Nowoopaczewska[3].
Przypisy
- ↑ Handke, Kwiryna, Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa, Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 366. ISBN 83-86619-97X
- ↑ Ibid., s. 337.
- ↑ Plan Warszawy z 1958 r., PPWK, wyd. 1. Dostępny w serwisie Trasbus. Dostęp 31 maja 2015 r.
Linki zewnętrzne[]
- Ulica Nowoopaczewska w 1956-57 roku na fotografi Zbyszka Siemaszki w Narodowym Archiwum Cyfrowym.