Ulica Inżynierska

Ten artykuł dotyczy ulicy. Zobacz też: Zespół przystankowy Inżynierska.

Ulica Inżynierska – ulica położona na Pradze Północ na obszarze Nowej Pragi, która biegnie od Wileńskiej do Ratuszowej.

Ulica powstała zapewne w latach 80. XIX wieku, choć już wcześniej przy współczesnej ulicy powstała pierwsza drewniana remiza tramwajów konnych, które od 1866 roku kursowały z pobliskiego Dworca Petersburskiego na Dworzec Wiedeński. Została zabudowana kamienicami na przełomie XIX i XX wieku, a nazwa Inżynierska została zatwierdzona w 1907 roku w nawiązaniu przedsięwzięć inżynierskich związanych z modernizacją tramwajów^[1]. Zabudowa nie została zniszczona podczas II wojny światowej. W latach 50. XX wieku planowano przedłużenie ulicy do al. Świerczewskiego, a w latach 70. wyburzenie kamienic w okolicy Inżynierskiej i postawienie w ich miejscu kilku bloków mieszkalnych. Zamierzenia te jednak nie doszły do skutku i do dzisiaj wzdłuż ulicy zachowała się dawna zabudowa.

Ulica rozpoczyna swój bieg od skrzyżowania z Wileńską, po czym kieruje się na zachód, gdzie krzyżuje się z Małą, Stalową i 11 Listopada by zakończyć się u zbiegu z Ratuszową i Dąbrowszczaków.

Wzdłuż ulicy Inżynierskiej znajdują się następujące obiekty:

ul. Inżynierska 1 – Kamienica przedwojenna,
ul. Inżynierska 3 – Budynek Towarzystwa Akcyjnego Przechowywania Mebli i Towarów "A. Wróblewski i S-ka",
ul. Inżynierska 4 – dawniej budynek kin Era i Syrena (obecnie budynek STUDIO TV oraz studio "Familiada"),
ul. Inżynierska 5 – Zabudowania Fabryki Wyrobów Blacharskich Karola Junga, a także dwujęzyczny szyld (w podwórku),
ul. Inżynierska 6 – Dawna Remiza Tramwajów,
ul. Inżynierska 7 – Kamienica przedwojenna z oficynami,
ul. Inżynierska 8 – Kamienica przedwojenna, firma "Społeczności.pl"
ul. Inżynierska 9 – Kamienica przedwojenna, Praga Kebab
ul. Inżynierska 10 – Kamienica przedwojenna, w niej Biblioteka Publiczna nr 56 im. Stefana "Wiecha" Wiecheckiego,
ul. Inżynierska 11 – Kamienica Felińskich i Steinbergów
róg Ratuszowej – Skwer Antoniego Żurowskiego.

↑ Kwiryna Handke, Słownik nazewnictwa Warszawy, str. 104, Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, Warszawa, 1998